Bus – deel 2

Grappig hoe het verhaal van de bus voor sommigen een spiegel was, voor sommigen een irritatie, voor sommigen een opsteker, voor sommigen voelde het verwijtend en voor sommigen was het herkenning. Alle reacties heb ik wel voorbij zien of (via via) horen komen. Zelfs het Oudhollandse woord ‘grievend’. Tijd dus voor deel 2.

Ik schreef deel 1 niet met bepaalde personen in mijn gedachten, ik schreef het als een algemeenheid. Het hele bus-verhaal was ook een verhaal wat iemand tegen mij vertelde en wat mij (en meerderen met mij) aansprak, vandaar dat ik erover schreef. Niet om iemand een hak te zetten, te minachten of te kwetsen. Het is gewoon zoals het leven is… Mensen komen en gaan, sommigen blijven een leven lang en sommigen zijn er alleen bij een bepaalde fase van je leven. Daar kun je heel moeilijk over doen of het gewoon aanvaarden. Het is oké. Wees dankbaar voor wie je hebt gekend en voor de mooie momenten, koester die herinneringen en denk er met een glimlach aan terug. (En ja, dat klinkt zo wel heel makkelijk en in de praktijk voel je er heus wel meer bij, en laat ook dat er maar gewoon zijn.)

Ik ben zelf ook een passagier in vele bussen. Ik ben d’r uit gezet, achterin gezet, ik ben zelf achterin of halverwege of zelfs buiten gaan zitten en in sommige bussen zit ik nog gewoon vooraan. En voor nu vind ik dat prima. Er is voor alles een tijd. Laat er dan ook tijd zijn voor de plek waar jij zit in elk van die bussen. Is het nu achteraan? Dan is het achteraan. Is het vooraan? Dan is het vooraan. Stap je liever even uit? Jammer, maar ook goed. Stap je later weer in? Welkom. Blijf je toch liever buiten? Oké, dan wens ik je een mooi leven toe en wie weet zien we elkaar nog eens. Ik denk dat als je hier te krampachtig mee omgaat, dat je juist relaties en vriendschappen onder druk zet, dat je dan juist scheve gezichten gaat krijgen als de verwachtingen niet hetzelfde zijn. Is het heel erg als een vriendschap een tijdje wat minder intensief is? Gewoon omdat je even je energie moet gebruiken voor bijvoorbeeld het ontwijken van hobbels en kuilen?

Het is voor mijzelf ook een les of bijles of opfriscursus, zoals zoveel wat ik op deze blog schrijf. En ik heb niet de wijsheid in pacht. Toch is mijn ervaring inmiddels, door schade en schande heen, dat het wel een beetje zo werkt. Dus ben ik een levende herinnering geworden? Glimlach dan vooral om onze mooie momenten. Ook al doet het zeer.

Vriendschap en de plek in de bus is van twee kanten afhankelijk. De chauffeur én de passagier hebben daar wat over te zeggen. Ook de kleur van je brillenglazen heeft er invloed op. En iedereen heeft zijn eigen kleur brillenglas. Wat voor de één voelt als herkenning en positief, zal voor de ander met irritatie en negatief opgepakt worden. Grievend zelfs. Terwijl het door mijn bril nooit zo geschreven is.

Tot slot van het busavontuur: Elk verhaal heeft 3 kanten:

1. De beleving van de één;
2. De beleving van de ander;
3. De waarheid, die ongetwijfeld ergens daartussen zal liggen.  🙂

Bus

Het leven is net een bus. En jij bent de buschauffeur. Tijdens je hele leven stappen er mensen in. Sommigen blijven je hele levensrit zitten, anderen stappen na een paar haltes uit.
Sommigen doen dit door afscheid te nemen, anderen piepen er stiekem tussenuit. Soms heb je kilometers later pas door dat ze de bus verlaten hebben.
Sommigen sturen nog wel eens een vriendelijk appje, anderen vinden het nodig om -soms zelfs anoniem- berichten te sturen waarin ze hun onvrede uiten over jouw rijstijl, jouw route en jouw snelheid.
Sommigen zitten achterin de bus en komen af en toe naar voren om even een kletspraatje te maken, anderen zitten liefst zo dicht mogelijk bij je en zijn daar graag, gewoon omdat het fijn is om bij jou in de buurt te zijn.
Sommigen wijzen je constant op de verkeersborden, weggetjes van rechts, de regels waar jij je volgens hen aan hoort te houden, anderen kijken naar buiten en genieten van de omgeving en van jouw levensrit, ook al zouden ze zelf misschien wel een andere weg gekozen hebben, ze waarderen jou om jouw unieke route en hoe jij jouw bus over de hobbels en door de kuilen manoeuvreert.
Sommigen rijden steeds een klein stukje met je mee, anderen doen rustig een dutje terwijl jij doorrijdt.
Sommigen hebben alleen maar hoofdschuddend commentaar, anderen moedigen je aan om de route te kiezen die bij jou past.
Sommigen worden misselijk van de kronkelweg, anderen zijn blij dat je niet over de snelweg scheurt.
Sommigen zou je het liefst uit je bus zetten maar blijven zitten en anderen stappen uit terwijl je die juist liever wat langer in je bus zou willen houden.
Sommigen blijven langs de route staan en zwaaien vriendelijk, anderen draaien hun hoofd om als jouw bus voorbij rijdt.

Hoe zou het zijn als je zelf in de bus van al deze mensen zit? Blijf je zitten? Stap je uit? Heb je commentaar op hun route, hun rijstijl en vind je het nodig om ze daar constant op te wijzen? Vind je het fijn om gewoon in hun bus te zitten en te genieten van wie ze zijn? Uniek, mooi en bijzonder? Of is alleen jouw weg en jouw manier van rijden de juiste in jouw ogen?

En heb je Navigatie in je bus zodat je zelf niet hoeft na te denken, of stuur je volledig op eigen inzicht? Of mag een combinatie van die twee ook?

 

Sun is shining…

… and so are you!

Ik kreeg dit filmpje vorige week toegestuurd. Het liedje kende ik al wel, maar zo met deze beelden erbij leverde het direct kippenvel op.

Ga niet bij de pakken neerzitten, alles zal goed komen…

Vanmiddag had ik mijn dochter opgehaald bij een vriendinnetje toen dit liedje op de radio kwam. Al stuiterend verliet mijn Black Beetle de nieuwbouwwijk, met de radio veel te hard maar met een stralende dochter naast me. En ik besefte: hoe je leven er nu ook uitziet, je mag stralen en genieten van de (kleine) dingen die jou blij maken en die jou even het gevoel en de hoop geven dat op een dag alles goed komt.

Cadeau

Ben jij ook zo iemand die meningen van anderen gemakkelijk op je schouders meezeult? Of het grote ‘Zoals Het Hoort’, het ‘Zo Hebben We Het Altijd Gedaan’ en het ‘Doe Maar Gewoon Want Dan Doe Je Gek Genoeg’?

Wat is ‘zoals het hoort’ eigenlijk? Cultuurgebonden en belemmerend. Prima als jij je daar fijn bij voelt, maar leg het anderen niet op. Wat is ‘zo hebben we het altijd gedaan’? Is er dan geen verandering mogelijk? Moet het leven vastroesten? En wat is ‘gewoon’? Moet alles gaan volgens vaste kaders en patronen? Val vooral niet op? Wees als de massa?

Ik kan er niet zoveel mee. Wíl er ook niet zoveel mee. Niet meer in elk geval.

Ja, de mening, boosheid, frustratie of hoe je het ook wilt noemen, kan je oppakken en op je eigen schouders neerleggen. Dan ga je je rot voelen, schuldig. Je probeert het iedereen naar de zin te maken, geen boze gezichten of gefrustreerde andere meningen te creëren bij je omgeving. Maar dat hou je niet vol! Als je altijd al die meningen, die niet de jouwe zijn, gaat pleasen… waar ben jij dan nog?

Ik zeg niet dat je vervolgens alles maar naast je neer moet leggen, soms leer je juist weer wat van een andere kijk op de zaak. Maar het iedereen naar de zin maken, is onmogelijk.

Zie het als een cadeau. Iemand wil jou een cadeau geven maar jij neemt het niet aan. Van wie is dat cadeau dan? Van de gever… Zo is het ook met de mening, boosheid, frustratie van de ander die jou dat als cadeau (of bom) wil geven. Pak je het aan? Of laat je het bij die ander? Jíj maakt die keus.

Nog een voorbeeldje: Je hebt een tuin. De tuin van jóuw leven. Jij bepaalt wat er groeit, wat er in je tuin staat. Soms gooit iemand onkruidzaadjes van oordeel, boosheid of ‘zoals het hoort, zo hebben we het altijd gedaan en doe maar gewoon…’ zomaar in jouw tuin. Laat je het groeien? Of kies je ervoor om het onkruid buiten je tuintje te laten en haal je het weg? Het is jóuw leven, jóuw tuintje, jóuw keus. Jíj bepaalt zélf wat je wel of niet op je schouders neemt of in je tuintje laat groeien.

De andere mening is van de ander. Laat die maar daar. Dat mag. Echt.

Hulptroepen

Ik zag dit bericht over een reddende engel voorbij komen en moest denken aan jaren terug. Ik was net een paar weken moeder en moest kleren hebben voor de bruiloft van mijn zus. Baby was zoet, maar even later was ze het zat. Honger! Met een compleet overstuur baby’tje zat ik niet veel later in het restaurant van de V&D. Maar inmiddels was ze zo over haar toeren, en stond het zweet mij op mijn rug, want wat ik ook probeerde, drinken deed ze niet. Ze krijste alles bij elkaar en ik voelde honderd paar ogen op mijn jonge moederborst gericht.

Er kwam een vrouw naar me toe. ‘Geef maar even hier,’ zei ze en ze pakte mijn babydochter van me over. Ze wiegde en suste het meisje en zowaar… ze werd stil. ‘Ik ben kraamverzorgster,’ zei ze en gaf mijn rustig geworden dochter terug. En kon ik haar alsnog voeden. Vooral achteraf vond ik haar op dat ongemakkelijke moment echt even een reddende engel.

Ook in Spanje waren engelen. Ik, stoere ik, ging alleen op reis. Maar op het vliegveld in Santiago bleek de bus die ik moest hebben er niet te zijn. Of waarschijnlijk was die er wel, maar ik wist niet waar. Er waren namelijk veel mensen die op bussen stonden te wachten en de borden waren niet duidelijk. Uiteindelijk was er een vrouw die Spaans en Nederlands sprak en die ‘toevallig’ met haar familie bij het vliegveld was. Ik sprak haar aan en zij vroeg vervolgens bij de infobalie welke bus ik moest hebben en waar en wanneer die arriveerde.

Toen in de rij bij de bus. Bus kwam. Bus vol. De chauffeur ratelde in rap Spaans iets onverstaanbaars. We konden de bus niet in, dat begreep ik wel.
‘Hm… Wat nu?’ zei ik onbewust hardop. De man voor me draaide zich om.
‘Ah, ook Nederlands?’ Hij bleek naar dezelfde stad als ik te moeten, waar hij vervolgens ook weer dezelfde overstap naar een ander stadje moest maken als ik. Samen zochten we uit waar de kaartjes gekocht moesten worden en waar de bussen vertrokken. Dat bleek zo met z’n tweeën eenvoudiger dan als ik dat in mijn eentje had moeten doen. In elk geval minder stresserig. Eenmaal in de stad van bestemming namen we afscheid. Hij was de enige Nederlander die ik tijdens mijn reis zou tegenkomen, de volgende keer dat ik landgenoten ontmoette, was pas in Santiago…

Even heb ik het gevoel van balen gevoeld toen ik naast de Nederlandse man in de bus zat. Een soort van: verdorie, heb ik tóch hulp nodig. Maar dat gevoel kon ik snel loslaten. Want het is helemaal niet erg als je (zo nu en dan 😉 ) hulptroepen nodig hebt. Dat is geen falen. Ik geloof echt dat er soms mensen op je pad komen, die daar precies op het juiste moment, op de juiste plek zijn en die jou hulp kunnen bieden. Zijn het engelen? Misschien wel een soort van. Aan de andere kant ben je zelf op z’n tijd ook zo iemand voor een ander, die op het juiste moment op de juiste plek is om een soort van engel te zijn.

Santiago de Compostela – wat deed het met mij?

Het is een lastige: een blog schrijven over mijn reisje naar Santiago de Compostela. Want hóe leg ik uit wat ik heb gevoeld en ervaren, wat het ten diepste met me deed? Waarom moest het persé zo’n pelgrimsroute zijn en niet gewoon een rondje Zuiderzee? Wat is er dan zo bijzonder aan het wandelen in Noord-Spanje, over een pad waar al duizenden jaren pelgrims nadenken over de zin van hun bestaan?

Nou, ik denk dat die laatste zin al veel zegt.

Ik liep daar alleen. Maar zéker niet alleen. Naast een heel aantal groepjes Spanjaarden die hier al kletsend liepen omdat het moest van hun geloof, liepen er ook veel mensen in hun eentje. Zoekende zielen. Stille mensen. Denkende mensen. Juist díe mensen maakten indruk op mij. De groepjes Spanjaarden probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden. Hele stukken wandelde ik met hooguit in de verte een paar andere wandelaars.

Ik liep door mooie landschappen en stukje bij beetje lukte het -al vrij snel- om het gewone leven even los te laten en te genieten van het alleen zijn in de natuur. Zoals ik net schreef, liep ik daar niet alleen. En dan bedoel ik nu niet de andere pelgrims die de ‘camino de Santiago’ liepen. Al lopend en denkend merkte ik dat het daar zijn, een stukje van mijn ziel opende. Dat klinkt misschien wat zweverig en spiritueel (spiritualiteit is geen vies woord, lieve kerkmensen…) maar dit is wel zoals ik het voelde. Ik ben dan ook een gevoelsmens, waardoor dit bij mij misschien wat sneller gebeurd dan bij mensen die puur verstandelijk leven. Ik voelde God in de natuur. Ik besefte daar zo bewust dat Gods ziel in de natuur zit, alles leeft, alles heeft adem gekregen van God. En ik was een onderdeeltje van dat grote geheel met een God die elke stap ziet en van elk grassprietje wist dat het daar stond, van elke vogel op welke tak die zat te zingen en van elke vlieg op de dode das in het bos dat die daar zat te smullen. The circle of life. Ik zag Gods liefde in de ogen van de man bij een stempelpost waar je een ‘free hug’ kon krijgen, waar ik even met hem praatte. Ik voelde hoe de bomen me aanmoedigden met hun ruisende blaadjes als een soort applaus. Ik voelde God in de spontane knuffel van een nonnetje, net toen ik dat even nodig had. Daar besefte ik zo goed dat God zoveel groter is dan wij ooit kunnen beseffen.

Ik voelde dat het niet voor niks was dat mijn zonnehoed afwaaide door een windvlaag en meteen zo ver weg was dat ik hem niet meer kon pakken, want de hoed belemmerde mijn zicht, letterlijk en figuurlijk. Ik zag een maïsveld, zoals ik zoveel gezien heb, maar deze was anders. Hij viel mij op en ik bleef stilstaan. In dit veld groeide her en der een zonnebloem tussen het maïs. Het was voor mij op dat moment of God liet zien: Jij mag een zonnebloem zijn, zelfs al sta je tussen het maïs. God wéét dat ik in plaatjes denk en dat die bij mij beter binnenkomen dan stukken tekst. En dit plaatje kwam binnen. Heel erg. Al tijden zoek ik naar wat ik mag voelen, mag willen, mag vinden, mag geloven. Gewoon wat bij mij past, bij mij als zonnebloem. Wie ik ben. Ik hoef geen maïs te zijn als ik geen maïs bén. Ik heb zo hard geprobeerd om maïs te zijn… maar ik ben het niet. Dat besef voelde bevrijdend, gaf me rust. Hoewel ik natuurlijk maar een fractie van de route heb gelopen, heeft dit mij toch zoveel gebracht…!

Ook mijn aankomst in Santiago zelf was er eentje die mijn ziel raakte. Ineens sta je daar, op het plein. De kathedraal in de steigers, een toeristentreintje en een drukte van jewelste en een diep gevoel van: is dit het nou? Om vervolgens bij de Huiskamer van de Lage Landen (zij vangen Nederlandse pelgrims in Santiago op, echt topinitiatief!) aan een bakkie te zitten en in huilen uit te barsten op het moment dat de vrouw van het aanwezige echtpaar vraagt hoe je het gehad hebt. Dat zij aanvoelde wat er in mijn ‘rugzak’ zat, zonder dat ik daar iets over gezegd had, en we daar ongelooflijk mooie gesprekken, van hart tot hart, over gehad hebben.

Ik kan nog wel meer schrijven over het alleen reizen, de blaren, het simpel gelukkig zitten zijn in het Spaanse zonnetje op een terras, de ontmoetingen met engelen, bijzondere korte gesprekjes, puzzelstukjes die op hun plek vielen, maar ik denk dat bovenstaande voor nu wel even genoeg zegt over hoe bijzonder ik het heb gehad. En dat iedereen toch zijn eigen ‘camino’ (=weg) loopt en dat die voor iedereen weer anders is.

De allereerste les tijdens deze reis was trouwens al in het vliegtuig op de heenreis. Ik keek hoe de stewardess de veiligheidsinstructies gaf en bij het zuurstofmasker kwam de les: Doe altijd eerst je eigen zuurstofmasker op voordat je anderen helpt.

En nou stop ik. Wie weet binnenkort nog een deel 2, 3, 4……. 🙂

Stil

Het is wat stil hier. Niet omdat er niks te vertellen valt of omdat het stil is in mijn leven. Integendeel. Maar om er de juiste woorden aan te geven, dat lukt me nu even niet. Dat komt wel weer. Wat ik wel weet is dat het goed is om stilte te zoeken als de storm tekeer gaat. Dat heb ik gedaan. Ben alleen op reis gegaan, om een stuk van de pelgrimsroute naar Santiago in Spanje te lopen. Dit was erg fijn om te doen. Binnenkort zal ik hier wat meer over vertellen…

Zonnestralen

In duizend scherven

Het is nog maar een paar jaar geleden. Ik vond dat ik faalde. Heel erg. Op vele vlakken van mijn leven. Op het moment dat er een plank uit de servieskast losschoot en mijn mooie servies in duizend scherven op de grond lag verspreid, ging voor mij het licht uit. Of juist aan. Ik zag letterlijk mijn leven in stukjes op de grond liggen.

Lat

Ik had eigenlijk continu het gevoel dat ik het niet redde. Dat ik niet voldeed aan verwachtingen. Niet in mijn werk als fotograaf, niet als (stief)moeder, niet als vrouw. Ik was eigenlijk gewoon niet goed genoeg. Niet eens omdat mijn eigen lat immens hoog lag – dat valt namelijk best mee en ik ben vrij snel tevreden – maar wel doordat ik altijd aan het meten was met latten van anderen. Of beter: met latten waarvan ik dácht dat anderen die zo hoog hadden liggen en die mij zo de maat namen. Niet dat ik het ooit gevraagd heb, maar ik voelde dat wel zo. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij (zouden kunnen) vinden. En echt, daar word je niet gelukkig van.

Ik moest letterlijk de scherven van mijn leven op de grond zien liggen om tot dit besef te komen, en eerst beginnen met het bij elkaar rapen van de stukjes servies van mijn leven. Ik praatte met een psycholoog en vond het tijd om een positieve swing te geven aan deze zoektocht naar hoe mijn servies nou eigenlijk het beste geplakt kon worden. Naar wie ik ook al weer was, ben.

365 dagen

Het werd een 365 dagen-project. Van mijn 36e verjaardag tot mijn 37e verjaardag heb ik dagelijks 3 zonnestralen uit mijn leven benoemd in een blog. Gewoon de kleine dingetjes waar ik blij van werd. Een kopje koffie in de zon, de eerste lammetjes, een mooi liedje, een lief appje. Doordat ik het publiceerde was het voor mij een stok achter de deur om er ook écht dagelijks bij stil te staan. De blog werd goed gelezen en anderen werden er ook blij van en gingen ook bewuster stilstaan bij de kleine dingetjes in het leven, die zo groot kunnen zijn. Voor mijzelf werd het een way of life. Het lopen op de zonnestralen van mijn leven zorgde ervoor dat ik weer kon genieten. Dat ik de meningen van anderen stukje voor stukje los kon laten en leerde en voelde wie ik zelf was.

Goud

Er is een Japanse traditie, kintsukuroi heet het, waarbij scherven geplakt worden met goud, zodat datgene wat gebroken was, mooier wordt. Dat is precies wat er gebeurde met mijn scherven. Nee, m’n te pletter gevallen servies verdween in de kliko, maar de scherven van mijn leven werden geplakt met goud. Het maakte me sterker, zelfbewuster.  Ik leerde dat ik blij mag zijn met mezelf. Mét m’n vergulde barstjes.

Als streep onder deze levensles wilde ik iets blijvends, als tastbare herinnering. Vandaar dat ik ‘Walking on Sunshine’ op mijn voet heb laten tatoeëren. Loop op de zonnestralen van je leven. Hoe klein soms ook, ze zijn er. Altijd. Dus brengen scherven geluk? Ja, in mijn geval wel.

(Deze blog schreef ik voor http://www.365dagensuccesvol.nl)

Worden wie je bent

Deze commercial zag ik van de week voorbij komen. En wat mij betreft is ‘ie raak…

Wat is talent?

Het zit in ieder van ons.

Iedereen heeft dat ene vlammetje in zich.

Het maakt ons tot wie we zijn.

Wie ben je?

Wat wil je nou echt?

Zijn jouw dromen wel van jou

of droom je die van een ander?

Wie je bent is niet bepaald door waar je vandaan komt.

Het gaat er om waar je naar toe wilt.

Het leven is geen rechte weg;

je zal zelf de richting moeten bepalen

en je eigen pad kiezen.

Durf te veranderen.

Blijf jezelf uitdagen.

Of je nu 18, 32 of 58 bent.

Laat ons helpen jouw talent te ontdekken,

zodat jij kunt worden wie je bent.

Dreams come true

‘Because dreams DO come true!’ Dit schreef vorige week iemand speciaal voor mij op een houten hart. En afgelopen zondag kreeg ik voor moederdag van mijn oudste dochter een houten tekstbord en ook daar stond de zin ‘dreams come true’ op. Mooie zinnetjes, die op dit moment zo waar zijn.

Want soms komen ze echt uit. Je dromen. In mijn geval mijn meisjesdroom. Jarenlang stond er op het profiel van mijn Twitteraccount: Gaat op een dag een echte schrijfster zijn. En al ver voordat Twitter bestond, voordat er überhaupt computers en mobiele telefoons, laat stáán Twitterapps bestonden, wist ik het al. Er zou op een dag een boek van mijn hand verschijnen.

En toen was het ineens zover.

Het verhaal dat in mijn hoofd was ontstaan, zou worden uitgegeven. Dus ook niet in eigen beheer een boek uitgeven, want dat kan iedereen, maar door een echte uitgever, die erin gelooft dat dit echt wat is. Wauw. 97% van de manuscripten die naar een uitgever gestuurd wordt, verlaat het uitgeverspand nooit als boek. Mijn verhaal viel onder de 3% die wél boek werd. Hoe vet is dat!

En nu is het af. Klaar. Te koop. De boekpresentatie is achter de rug, een geweldig geboortefeest voor mijn ‘kindje’. Reacties van lezers komen binnen… stuk voor stuk enthousiast. Het maakt me stil en verwonderd. Wat bijzonder om mee te maken. Mijn uitgekomen droom.

En daarmee wil ik ook jou bemoedigen. Als je een droom in je hart hebt; hou daar aan vast. Geloof in jezelf, geloof in je droom. Die zit namelijk niet voor niks in je hart. Ik denk echt dat zo’n droom iets is wat bij jou past. Geef niet op. Misschien kost het tijd… maar dan op een dag…: Dreams DO come true.

Hier nog even een link van http://www.family7.nl, met de uitzending van Café Tinto, het gezellige programma waar ik te gast was om over mijn boek ‘Lara’ te vertellen: